Τα Ελληνάκια της Ευγενίας Φακίνου.

Τα Ελληνάκια της Ευγενίας Φακίνου. Οι ανθρώπινες φιγούρες, τα καράβια, τα λουλούδια και τα πουλιά που κέντησαν και ύφαναν οι κοπελιές στα προικιά τους έγιναν ένα όμορφο παραμύθι. Ένα παραμύθι  για την ζωή και τα γεγονότα που οδήγησαν στην επανάσταση τον Μάρτη του 1821. Ένα παραμύθι  που δίνει πολλές δυνατότητες για δημιουργικές δραστηριότητες.

Τα Ελληνάκια  , Ευγενία Φακίνου,εκδόσεις Κέδρος, 1980 :

«Σε κάποιο νησί για χρόνια αφέντης ήταν ο Αγάς* και έκανε ότι αυτός ήθελε. Οι Έλληνες κάτοικοι έπρεπε να τον υπακούν, να του δίνουν μερίδιο από τη σοδειά χωρίς κανείς να τολμά να μιλήσει. Γι’ αυτό πολλά παλικάρια ξενιτεύονταν στα καράβια. Ανάμεσά τους κι ο Γιώργης.
Όταν γύρισε μετά από καιρό, βρήκε το χωριό άδειο και το Παγόνι, το αγαπημένο πουλί της αδελφής του της Μαρίας, άρχισε να του διηγείται τι έγινε την Κυριακή, που γίνονταν οι γάμοι της Παγώνας και του Γιάννου.
 
Είχε πια νυχτώσει, αλλά το γλέντι συνεχιζότανε και θα συνεχιζότανε για πολύ ακόμα. Ο γαμπρός κι η νύφη χόρεψαν τον πρώτο το συρτό. Μετά χόρεψαν κι όλοι οι καλεσμένοι.
Η Μαρία κι οι φίλες της τραγούδαγαν για την ομορφιά της νύφης. Το τουμπελέκι, το ούτι, το κλαρίνο συνόδευαν το χορό και το τραγούδι. Κι εκεί που όλα ήταν χαρούμενα, φάνηκε ο Αφέντης ο Αγάς με τους δικούς του. Συνηθισμένος να κάνει ό,τι θέλει, φώναξε:
– Κρασί και μεζέ για τα παλικάρια μου. Κι εσύ Μαρία, σήκω να χορέψουμε!
Όλοι πάγωσαν. Τέτοια προσβολή! Η Μαρία δεν τα ‘χασε και με σταθερή φωνή του είπε:
– Δε χορεύω με το ζόρι!
Αυτό ήτανε. Η συνοδεία του Αφέντη του Αγά σήκωσε τα όπλα, οι δικοί μας τράβηξαν τα σπαθιά…
Του Γιώργη τα χείλια τρέμανε απ’ το κακό του…
– Αρκετά! φώναξε και τράβηξε το σπαθί του. Τώρα θα δει!…
– Μη! Του φώναξαν οι άλλοι και τον κράτησαν σφιχτά απ’ τα χέρια.
– Αφήστε με! Αρκετά πια με τον Αφέντη τον Αγά!
– Δεν έχει νόημα, Γιώργη, του είπαν οι άλλοι. Είμαστε λίγοι κι είναι πολλοί.
– Δεν είμαστε πια λίγοι, είπε ο Γιώργης. Και στ’ άλλα τα χωριά το ‘χουν αποφασίσει. Οι δικοί μας πού είναι τώρα;
– Οι ανήμποροι πήγανε σ’ άλλα χωριά πιο ήσυχα. Οι νέοι βγήκαν στο βουνό*, είπε το Παγόνι.
– Εμπρός, λοιπόν, για το βουνό!
Είχε ξεμυτίσει ο ήλιος απ’ την ανατολή, όταν έφτασαν στους πρόποδες του βουνού. Όλα ήταν ήσυχα. Τίποτε δε φαινόταν, τίποτε δεν ακουγόταν… και ξαφνικά… κοκκίνισε το βουνό απ’ τα φεσάκια* και μια ελληνική σημαία ξεδιπλώθηκε.
– Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή!
Ήταν κοριτσίστικη φωνή, που το είπε, αλλά αρκετά δυνατή για να καταλάβει ο Γιώργης τη φωνή της Μαρίας. Με φτερά στα πόδια ανέβαιναν τώρα το βουνό, να ενωθούν με τους άλλους.
Ήταν 22 Μαρτίου του 1821.»  πηγή : paidika.gr

Αφού διαβάσαμε το βιβλίο και ξαναείπαμε την ιστορία,  μιλήσαμε για τα συναισθήματα των Ηρώων (συνδέοντας το και με το πρόγραμμα που κάνουμε : «Βήματα για τη ζωή»). Αναφέραμε την προσμονή και την μοναξιά της Λενιώς. Την περηφάνια του Γιώργη, την  απληστία, την πονηριά και την σκληρότητα του Αγά, την χαρά του γάμου και του γλεντιού, την αντίδραση, το ΟΧΙ της Μαρίας προς τον Αγά, την βοήθεια της γοργόνας και του παγωνιού, τον φόβο προς τον Αγά, τον θυμό του Γιώργη, αλλά και την γενναιότητα και ανδρεία!

Στη συνέχεια  παρατηρήσαμε τις εικόνες πόσο διαφορετικές από τις συνηθισμένες ήταν. Τους είπα ότι ήταν εικόνες από παραδοσιακά κεντήματα και αναζητήσαμε ανάλογες στο διαδίκτυο.

-«Ήρθα παλικάρια ..Ωρέ που πήγαν τα μουστάκια σας; Άνδρας χωρίς μουστάκι δεν είναι άνδρας .. Τι παπούτσια είναι αυτά που φοράτε ωρέ; Που είναι τα φέσια σας ; Μαριώ τρέχα ..Οι κοπελιές ούτε ποδιές ούτε μαντίλες φορούν .. ωχου αλίμονο !! »

Τα παιδιά εξήγησαν στον Γιώργη ότι δεν βρισκόταν πλέον στο 1821 αλλά στο 2014 ! Δυσκολεύτηκαν βέβαια ο Γιώργης και η Μαρία να δεχθούν την καινούργια πραγματικότητα. Μόλις συνειδητοποίησαν που  βρίσκονταν άρχισαν οι ερωτήσεις των παιδιών για την ζωή στο 1821. Ο Γιώργης τότε μας έφερε ένα καταπληκτικό βιβλίο : «Γεννήθηκα το 1821» Ρέα Αποστολίδου, Γιούρι Αβέρωφ, Σκάι, 2010, για την ζωή ενός του φίλου, του Λάμπρου που έζησε την έξοδο του Μεσολογγίου. Ένα βιβλίο με πραγματικές εικόνες που κέρδισε αμέσως τα παιδιά !! Πολλές από τις απορίες μας λύθηκαν και ήρθε η ώρα για παιχνίδι.

• Βρήκαμε τα ονόματα άλλων λαών πχ. Ελληνάκια, Αλβανάκια, Αμερικανάκια, Γερμανάκια κλπ
• Παρατηρήσαμε τα ονόματα του Γιώργη και της Λενιώς και βρήκαμε και άλλα με την ίδια ομοιοκαταληξία: Γιώργης – Φώτης, Νότης, Θεοδόσης,  Νόντης.  Λενιώ – Αργυρώ, Βασιλιώ, Αννιώ, Μαριγώ, Μαριώ.
• Σχολιάσαμε και την λέξη Αγάς και βρήκαμε λέξεις όπως μπαμπάς, παπάς, φαγάς, κουμπαράς κλπ.

Η Μαρία  μας έμαθε και ένα παιχνίδι σχετικό με το κρυφό σχολειό. Τα παιδιά πηγαίνοντας στο σχολειό, περπατάνε αθόρυβα και προσεκτικά τραγουδώντας το «Φεγγαράκι μου Λαμπρό .. » και μόλις φανεί ο Τούρκος κρύβονται γρήγορα για να μην τους δει. Ξανά μόλις βεβαιωθούν ότι ο Τούρκος έχει φύγει, ξεκινάνε πάλι, τραγουδώντας.

Στη συνέχεια είδαμε εικόνες διαφόρων αντικειμένων της εποχής από το βιβλίο : «Λαϊκή τέχνη» , Μαρία Κυνηγού – Φλάμπουρα, Ερμής – Μουσείο Μπενάκη.

Το τραπεζομάντηλο έτοιμο να διηγηθεί την ιστορία !!

Το χαζεύαμε ακούγοντας το τραγούδι σε στίχους : Οδυσσέα Ελύτη και μουσική : Μίκη Θεοδωράκη

Τα Ελληνάκια

300+ μοναδικοί Υπολογισμοί - Calculators ● VresKEP.gr ● Πολίτες & ΚΕΠ